Bir varmış bir yokmuş...

Çocukluğumda çoğunlukla mutlu anılarımdan hatırladığım bir kare var gözümün önünde; Hava süper,bahçemizde koşturuyoruz, aile dostlarımız gelmiş bize, babam meşhur enerjisi ve kahkahalarıyla mutfaktaki hazırlıklarını bitirmiş ordan mangal başına geçiyor... Sabahtan dinlendirdiği, ve özenle marine ettiği etlerini, belkide o gün kendisinin bile bilmediği bloody usulü şahane kokularla pişiriyo... Evet kare buydu... Babam o lokum gibi etlerin başında aldığı keyifi, pişirdiklerini misafirlerine ikram edeken ki mutluğuna tanık olunca aslında bu aşka yakalanmamak mümkün değildi... Bilinç altım biraz kabarık olacak ki bu aşk şimdi ,3 yaşındaki oğluma hamile olduğumu öğrendiğim andan itibaren yediğim herşey ve muhteviyatıyla ilgilenirken anca biraz kıpırdanmaya başladı... Sonra baktım ki eşim(evlenmeden önce böyle değildi) evde yemek yapmazsam aç kalma pahasına yemek yemiyor kendine de hazırlamıyordu. Eyvahtı , şimdi ne yapacağımdı? İş güç çocuk derken üzerine birde sabah kahvaltısı, akşam yemeği dahil olmuşmuydu sana, yani bana? Sonra pratik lezzetlere, kısa sürede yapılan yemeklere ve sırasıyla özel tariflere merak salarken bir baktım bu aşk tutkuya dönüşüvermiş... Kontrolsüz güç güç değildir dedim, ve kendimi usta ellere emanet etmek istedim. Şimdi burada aldığım kurslarda öğendiklerim, evdeki uygulamalarım, becerebildiklerim, uydurduklarım, diyet tarifler, hüplettiklerim ve beğendiklerim olacak... Haydi bakalım afiyet olsun... :)